10 Hormonów Odpowiedzialnych Za Przyrost Masy Ciała U Kobiet

2024 Autor: Cecilia Ryder | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 14:22

Czy tyjesz, mimo że zdrowo się odżywiasz i regularnie ćwiczysz? Czy trudno Ci zrzucić ten uparty tłuszcz? Czas sprawdzić poziom hormonów.

Brak równowagi hormonalnej jest jedną z głównych przyczyn przyrostu masy ciała. Hormony odgrywają dużą rolę w regulacji metabolizmu, utrzymaniu homeostazy organizmu (samoregulujący proces równoważenia funkcji organizmu), zdrowiu reprodukcyjnym i utrzymaniu wagi (1).

Kobiety są bardziej podatne na zaburzenia równowagi hormonalnej i mają tendencję do większego przybierania na wadze (2). Więc jakie hormony są temu winne?

W tym artykule omówimy hormony, które są odpowiedzialne za przyrost masy ciała i jak kontrolują metabolizm, głód i sytość. Czytaj dalej!

Spis treści

• Czy brak równowagi hormonalnej powoduje przyrost masy ciała?
• Które zaburzenia równowagi hormonalnej powodują przyrost masy ciała?
• Objawy hormonalnego przyrostu masy ciała
• Czy hormonalna terapia zastępcza (HTZ) powoduje przyrost masy ciała?
• Jak stracić hormonalny przyrost masy ciała

Czy brak równowagi hormonalnej powoduje przyrost masy ciała?

Hormony wraz ze stylem życia wpływają na apetyt, sytość, metabolizm i wagę (3).

Stres, wiek, geny i zły styl życia mogą zaburzyć równowagę hormonalną i prowadzić do spowolnienia metabolizmu, niestrawności i niekontrolowanego głodu. To ostatecznie prowadzi do przyrostu masy ciała.

Zobaczmy więc, które hormony powodują przyrost masy ciała.

Które zaburzenia równowagi hormonalnej powodują przyrost masy ciała?

1. Tarczyca

Tarczyca to gruczoł w kształcie motyla obecny u nasady szyi. Odpowiada za uwalnianie trzech hormonów - trójjodotyroniny (T3), tyroksyny (T4) i kalcytoniny (4).

T3 i T4 są głównie odpowiedzialne za regulację temperatury ciała i metabolizm. Odgrywają również ważną rolę w regulowaniu metabolizmu tłuszczów i glukozy, spożyciu pokarmu i utlenianiu tłuszczu (proces rozkładania cząsteczek tłuszczu) (5), (6).

Brak równowagi w hormonach tarczycy powoduje stan chorobowy zwany niedoczynnością tarczycy (niedoczynność tarczycy). Niedoczynność tarczycy wiąże się z obniżeniem tempa metabolizmu i temperatury ciała oraz wyższym BMI (6).

Łagodne zaburzenia czynności tarczycy mogą prowadzić do przybierania na wadze i mogą być czynnikiem ryzyka otyłości (6).

Niedoczynność tarczycy prowadzi do gromadzenia się wody, a nie tłuszczu, przez co wyglądasz pulchnie. Ciężka niedoczynność tarczycy może prowadzić do obrzęku (gromadzenia się wody na twarzy) (7). Możesz przytyć 5-10 funtów lub więcej, jeśli przyrost masy ciała wynika wyłącznie z braku równowagi hormonów tarczycy.

Zdrowy styl życia może prowadzić do utraty wagi oraz poprawy składu ciała i funkcji tarczycy (8).

2. Leptyna

Leptyna jest wydzielana głównie przez komórki tłuszczowe (adipocyty). Reguluje wydatek energetyczny, apetyt i przyjmowanie pokarmu (9), (10).

Twój styl życia i dieta odgrywają kluczową rolę w regulacji poziomu leptyny i masy ciała. Badanie przeprowadzone na szczurach wykazało, że spożywanie przetworzonych i fast foodów, napojów słodzonych cukrem i zbyt dużej ilości fruktozy może prowadzić do oporności na leptynę, a tym samym do otyłości (11).

W miarę spożywania większej ilości pokarmów zawierających fruktozę gromadzi się więcej tłuszczu i wydziela się więcej leptyny. To z kolei zmniejsza wrażliwość organizmu na leptynę, a mózg przestaje otrzymywać sygnał, aby przestać jeść. To ostatecznie prowadzi do przyrostu masy ciała (12).

3. Insulina

Insulina, hormon peptydowy wydzielany przez komórki beta trzustki, reguluje poziom glukozy we krwi.

Brak równowagi żywieniowej, brak aktywności fizycznej i nadmierne spożycie przetworzonej żywności, alkoholu i sztucznie słodzonych napojów, a także podjadanie niezdrowej żywności może prowadzić do otyłości i insulinooporności.

Insulinooporność zwiększa wydzielanie endogennej insuliny (insuliny wydzielanej przez trzustkę), co prowadzi do przyrostu masy ciała poprzez zmianę metabolizmu glukozy (13).

Zarządzanie stylem życia, monitorowanie poziomu hormonów i ćwiczenia są niezbędne, aby zapobiegać otyłości insulinoopornej.

4. Grelina

Grelina jest hormonem oreksogenicznym (stymulującym głód), który stymuluje apetyt i przyjmowanie pokarmów oraz zwiększa odkładanie tłuszczu.

Jest wydzielany przez żołądek głównie w odpowiedzi na pokarm. Twój żołądek wydziela grelinę, gdy jest pusty i zmniejsza jej produkcję wkrótce po posiłku (14).

Po posiłku wskaźnik hamowania greliny jest niższy u osób otyłych w porównaniu z osobami z prawidłowym BMI. Powoduje to przejadanie się, co prowadzi do dalszego przyrostu masy ciała (15).

5. Estrogen

Zarówno wysoki, jak i niski poziom estrogenu może prowadzić do przyrostu masy ciała u kobiet.

Wysoki poziom estrogenu sprzyja odkładaniu się tłuszczu, podczas gdy niski poziom (zwłaszcza w okresie menopauzy) powoduje odkładanie się tłuszczu trzewnego, zwłaszcza w dolnym obszarze (16).

Badania wykazały, że zwiększone wydzielanie estronu, estradiolu i wolnego estradiolu jest związane ze zwiększonym BMI u kobiet po menopauzie (17).

Poziom estrogenu jest negatywnie powiązany z całkowitą aktywnością fizyczną. Im bardziej jesteś aktywny fizycznie w okresie menopauzy, tym lepiej możesz kontrolować przyrost masy ciała (18).

6. Kortyzol

Kortyzol jest hormonem steroidowym wytwarzanym przez nadnercza. Jest on głównie wydzielany, gdy jesteś zestresowany, przygnębiony, niespokojny, zdenerwowany, zły, zraniony fizycznie itp.

Spożycie pokarmów o wysokim indeksie glikemicznym, chroniczny stres i brak snu prowadzą do wzrostu produkcji kortyzolu. Wysoki poziom kortyzolu powoduje odkładanie się tłuszczu w okolicy brzucha. To błędne koło jest jedną z głównych przyczyn przyrostu masy ciała (19), (20).

7. Testosteron

Testosteron jest męskim hormonem płciowym, ale jest również w niewielkim stopniu wydzielany przez jajniki u kobiet.

Testosteron pomaga spalać tłuszcz, wzmacnia kości i mięśnie oraz poprawia libido (21). Insulinooporność wynikająca ze zwiększonej tkanki tłuszczowej prowadzi do słabego krążenia globuliny wiążącej hormony płciowe (SHBG) (białka wiążącego hormony płciowe). Powoduje to obniżenie poziomu testosteronu i wzrost akumulacji tłuszczu (22).

Zmiany stylu życia, terapia testosteronem i regularne ćwiczenia mogą pomóc w utrzymaniu tego hormonu i prowadzić do utraty wagi.

8. Progesteron

Ten żeński hormon rozrodczy pomaga w utrzymaniu funkcji organizmu i zarządzaniu zdrowiem reprodukcyjnym.

Poziom hormonu progesteronu spada podczas menopauzy, ostrego stresu i stosowania tabletek antykoncepcyjnych.

Badanie przeprowadzone na chomikach wykazało, że normalny poziom progesteronu pomaga obniżyć masę tłuszczową (23).

Inne badanie przeprowadzone na ludziach wykazało, że terapia estrogenowo-progesteronowa pomaga zmniejszyć gromadzenie się tłuszczu w jamie brzusznej, poprawia wrażliwość na insulinę i spowalnia postęp cukrzycy typu 2 (24).

Regularne ćwiczenia, radzenie sobie ze stresem i zdrowy tryb życia mogą pomóc w regulacji poziomu progesteronu i przyrostu masy ciała.

9. Melatonina

Melatonina to hormon wydzielany przez szyszynkę. Reguluje rytm dobowy, czyli rytm snu i wstawania. Poziomy melatoniny w organizmie mają tendencję do wzrostu od wieczora do późnej nocy i odpływu wczesnym rankiem (25).

Zła jakość snu obniża poziom melatoniny, co prowadzi do zmniejszenia aktywności fizycznej, wywołuje stres i stymuluje produkcję kortyzolu (hormonu stresu). Zwiększa to metabolizm glukozy i obniża poziom adiponektyny (hormonu białkowego, który promuje rozkład tłuszczu), co powoduje przyrost masy ciała (26), (27).

Niski poziom melatoniny i słaba jakość snu zwiększają spożycie kalorii w nocy, co jest ponownie związane z przyrostem masy ciała i zwiększonym BMI (28).

10. Glukokortykoidy

Glukokortykoidy to hormony steroidowe, które regulują wrażliwość na insulinę i syntezę kwasów tłuszczowych. Brak równowagi w poziomach glukokortykoidów powoduje przyrost masy ciała i insulinooporność.

Badanie przeprowadzone na szczurach wykazało, że centralne podawanie glikokortykoidów zwiększa spożycie pokarmu i przyrost masy ciała (29).

Teraz, gdy już wiesz, które hormony powodują przyrost masy ciała, przyjrzyjmy się objawom, na które musisz zwrócić uwagę.

Objawy hormonalnego przyrostu masy ciała

Najczęstszym objawem nierównowagi hormonalnej jest przyrost masy ciała, który może prowadzić do:

• Letarg
• Zmęczenie
• Trudności w zasypianiu
• Bół głowy
• Depresja
• Niestrawność
• Zmiana apetytu
• Sucha skóra
• Opuchnięta twarz
• Niepokój
• Seksualna dysfunkcja

Dlatego skonsultuj się z lekarzem, jeśli wystąpi którykolwiek z powyższych objawów i udaj się na rutynową kontrolę hormonalną w celu odpowiedniego leczenia.

Odpowiedzmy na inne częste pytanie, które ludzie mają na temat hormonalnego przyrostu masy ciała.

Czy hormonalna terapia zastępcza (HTZ) powoduje przyrost masy ciała?

Nie każda terapia hormonalna prowadzi do przyrostu masy ciała. Hormony o charakterze steroidowym mogą powodować centralne gromadzenie się tłuszczu, ale dowody na poparcie tego są zmienne i nie są rozstrzygające.

Badanie opublikowane w Fertility and Sterility wykazało, że kobiety po menopauzie, które były leczone estrogenami i progestagenami, doświadczyły niewielkiego wzrostu masy ciała i masy tłuszczowej (30).

W kilku badaniach stwierdzono również, że ciągła terapia hormonalna nie powoduje żadnych istotnych zmian masy ciała (31), (32).

Więc skonsultuj się z lekarzem, jeśli odczuwasz przyrost masy ciała. Regularne przeprowadzanie pełnego profilu hormonalnego może pomóc w kontrolowaniu wagi.

Oto, co możesz zrobić, aby schudnąć z powodu braku równowagi hormonalnej.

Jak stracić hormonalny przyrost masy ciała

Najlepszym sposobem kontrolowania nierównowagi hormonalnej są regularne kontrole, zarządzanie stylem życia i przyjmowanie leków. Oto, co możesz teraz zrobić, aby kontrolować swoją wagę.

• Wykonaj badania krwi, jeśli doświadczasz niepożądanego przyrostu masy ciała.
• Unikaj spożywania przetworzonej żywności, alkoholu, nocnych przekąsek, napowietrzonych i sztucznie słodzonych napojów itp.
• Śpij prawidłowo i spokojnie. Badania wykazały, że krótki czas snu zwiększa grelinę i obniża poziom leptyny w organizmie, co powoduje przyrost masy ciała (33).
• Utrzymuj nawodnienie, aby zachować zdrowie.
• Napełnij talerz dużą ilością świeżych warzyw, produktów pełnoziarnistych i owoców.
• Ćwicz regularnie i spalaj więcej kalorii.
• Poświęć godzinę każdego dnia na głębokie oddychanie, jogę i medytację, aby zmniejszyć stres.

Wniosek

Brak równowagi hormonalnej może utrudniać zrzucenie wagi. Skonsultuj się z lekarzem, jeśli trudno Ci schudnąć nawet po zdrowym stylu życia i diecie.

W celu leczenia zaburzeń równowagi hormonalnej zaleca się kwartalne sprawdzanie swojego profilu hormonalnego, prowadzenie zdrowego trybu życia i ćwiczenia fizyczne w celu spalenia większej ilości kalorii.

Odpowiedzi eksperta na pytania czytelników

Jak pozbyć się hormonalnego tłuszczu z brzucha?

Jeśli masz hormonalny tłuszcz brzuszny, sprawdź poziom insuliny i steroidów. Jedz zdrowo, ćwicz regularnie i przyjmuj odpowiednie leki, jeśli wykryjesz jakiekolwiek zaburzenia równowagi hormonalnej.

Który hormon pomaga schudnąć?

Jeśli masz odpowiednią kontrolę nad hormonami głodu i sytości, tj. Greliną i leptyną, możesz łatwo utrzymać wagę.

Czy mogę przybrać na wadze hormonalnej po 50 roku życia?

Jeśli przechodzisz menopauzę lub jesteś w okresie okołomenopauzalnym, możesz przybrać na wadze po 50 roku życia. Estrogen jest hormonem, który reguluje Twoją wagę w tym czasie. Z powodu menopauzy spada poziom estrogenu, co powoduje gromadzenie się tłuszczu w okolicach brzucha i podbrzusza.

33 źródła

Stylecraze ma ścisłe wytyczne dotyczące zaopatrzenia i opiera się na recenzowanych badaniach, akademickich instytucjach badawczych i stowarzyszeniach medycznych. Unikamy używania referencji trzeciorzędnych. Możesz dowiedzieć się więcej o tym, jak zapewniamy dokładność i aktualność naszych treści, czytając nasze zasady redakcyjne.

• Fizjologia, hormony endokrynologiczne, US National Library of Medicine, National Institutes of Health.

  www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK538498/

• Lovejoy, J C. „Wpływ hormonów płciowych na otyłość w ciągu całego życia kobiet”. Dziennik zdrowia kobiet vol. 7, 10 (1998): 1247-56.

  pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/9929857

• Schwarz, Neil A i wsp. „Przegląd strategii kontroli wagi i ich wpływu na regulację równowagi hormonalnej”. Dziennik żywienia i metabolizmu vol. 2011 (2011): 237932. doi: 10.1155 / 2011/237932

  www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3147122/

• Fizjologia, hormon tarczycy, US National Library of Medicine, National Institutes of Health.

  www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK500006/

• Jak działa tarczyca? Institute for Quality and Efficiency in Health Care, US National Library of Medicine, National Institutes of Health.

  www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK279388/

• Sanyal, Debmalya i Moutusi Raychaudhuri. „Niedoczynność tarczycy i otyłość: intrygujący związek”. Indyjski dziennik endokrynologii i metabolizmu vol. 20,4 (2016): 554-7. doi: 10.4103 / 2230-8210.183454

  www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4911848/

• Kinoshita, Hiroyuki i wsp. „Ciężka niedoczynność tarczycy związana ze stopniem obrzęku u pacjenta z nerczycą”. Kliniki i praktyka vol. 1,3 e78. 13 października 2011, doi: 10.4081 / cp.2011.e78

  www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3981359/

• Radetti, G i in. „Zmiany w stylu życia poprawiają skład ciała, funkcję tarczycy i strukturę u otyłych dzieci”. Dziennik badań endokrynologicznych vol. 35,3 (2012): 281-5. doi: 10.3275 / 7763

  pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/21623157

• Ahima, Rexford S. „Ponowne spojrzenie na rolę leptyny w otyłości i utracie wagi”. Dziennik badań klinicznych vol. 118,7 (2008): 2380-3. doi: 10.1172 / JCI36284

  www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2430504/

• Izadi, Vajiheh i wsp. „Spożycie w diecie i stężenia leptyny”. ARYA artherosclerosis vol. 10,5 (2014): 266–72.

  www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4251481/

• Shapiro, Alexandra i wsp. „Oporność na leptynę wywołana fruktozą nasila przyrost masy ciała w odpowiedzi na późniejsze karmienie wysokotłuszczowe”. Amerykański dziennik fizjologii. Fizjologia regulacyjna, integracyjna i porównawcza vol. 295,5 (2008): R1370-5. doi: 10.1152 / ajpregu.00195.2008

  pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/18703413

• Ahima, Rexford S. „Ponowne spojrzenie na rolę leptyny w otyłości i utracie wagi”. Dziennik badań klinicznych vol. 118,7 (2008): 2380-3. doi: 10.1172 / JCI36284

  www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2430504/

• Insulinooporność, Narodowa Biblioteka Medyczna Stanów Zjednoczonych, Narodowe Instytuty Zdrowia.

  www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK507839/

• Cummings, DE i in. „Przedposiłkowy wzrost poziomu greliny w osoczu sugeruje rolę w inicjacji posiłku u ludzi”. Cukrzyca vol. 50,8 (2001): 1714-9. doi: 10.2337 / cukrzyca.50.8.1714

  pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/11473029

• Makris, Marinos C i wsp. „Grelin i otyłość: identyfikacja luk i rozwiewanie mitów. Ponowna ocena”. In vivo (Ateny, Grecja) vol. 31,6 (2017): 1047-1050. doi: 10.21873 / invivo.11168

  www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5756630/

• Brown, LM i DJ Clegg. „Centralny wpływ estradiolu na regulację spożycia pokarmu, masy ciała i otyłości”. Dziennik biochemii steroidów i biologii molekularnej vol. 122,1-3 (2010): 65-73. doi: 10.1016 / j.jsbmb.2009.12.005

  www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2889220/

• Cleary, Margot P i Michael E. Grossmann. „Minireview: Otyłość i rak piersi: związek estrogenów”. Endocrinology vol. 150,6 (2009): 2537-42. doi: 10.1210 / en.2009-0070

  www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2689796/

• McTiernan, Anne i wsp. „Związek BMI i aktywności fizycznej z hormonami płciowymi u kobiet po menopauzie”. Otyłość (Silver Spring, Md.) Vol. 14,9 (2006): 1662-77. doi: 10.1038 / oby.2006.191

  pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/17030978

• . van der Valk, Eline S i in. „Stres i otyłość: czy są bardziej podatne osoby?” Aktualne raporty dotyczące otyłości vol. 7,2 (2018): 193-203. doi: 10.1007 / s13679-018-0306-y

  www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5958156/

• Rossum, furgonetka Elisabeth FC. „Otyłość i kortyzol: nowe perspektywy na starym temacie”. Wiley Online Library, John Wiley & Sons, Ltd, 23 lutego 2017 r., Onlinelibrary.wiley.com/doi/full/10.1002/oby.21774.

  onlinelibrary.wiley.com/doi/full/10.1002/oby.21774

• Fizjologia, testosteron, US National Library of Medicine, National Institutes of Health.

  www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK526128/

• Fui, Mark Ng Tang i wsp. „Obniżony poziom testosteronu w męskiej otyłości: mechanizmy, zachorowalność i postępowanie”. Asian Journal of andrology vol. 16,2 (2014): 223-31. doi: 10.4103 / 1008-682X.122365

  www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3955331/

• Bhatia, AJ i GN Wade. „Progesteron może zwiększać lub zmniejszać przyrost masy ciała i otyłość u chomików syryjskich po owariektomii”. Fizjologia i zachowanie vol. 46,2 (1989): 273-8. doi: 10.1016 / 0031-9384 (89) 90267-9

  pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/2602469

• „Zrozumienie przyrostu masy ciała w okresie menopauzy”. Taylor & Francis, www.tandfonline.com/doi/full/10.3109/13697137.2012.707385

• Grivas, Theodoros B i Olga D Savvidou. „Melatonina -„ światło nocy”w biologii człowieka i młodzieńczej skoliozie idiopatycznej.” Skolioza vol. 2 6. 4 kwietnia 2007, doi: 10.1186 / 1748-7161-2-6

  www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC1855314/

• Gupta, Neeraj K i wsp. „Czy otyłość wiąże się ze złą jakością snu u nastolatków?” American Journal of Human Biology: oficjalne czasopismo Human Biology Council vol. 14,6 (2002): 762-8. doi: 10.1002 / ajhb.10093

  pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/12400037

• Patel, Sanjay R i Frank B Hu. „Krótki czas snu i przyrost masy ciała: przegląd systematyczny”. Otyłość (Silver Spring, Md.) Vol. 16,3 (2008): 643–53. doi: 10.1038 / oby.2007.118

  www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2723045/

• Greer, Stephanie M i wsp. „Wpływ braku snu na pragnienie jedzenia w ludzkim mózgu”. Nature Communications vol. 4 (2013): 2259. doi: 10.1038 / ncomms3259

  www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3763921/

• Veyrat-Durebex, Christelle i wsp. „Centralne podawanie glukokortykoidów sprzyja przyrostowi masy ciała i zwiększonej ekspresji 11β-hydroksysteroidowej dehydrogenazy typu 1 w białej tkance tłuszczowej”. PLOS ONE, Public Library of Science, journals.plos.org/plosone/article?id=10.1371/journal.pone.0034002.

  journals.plos.org/plosone/article?id=10.1371/journal.pone.0034002

• Reubinoff, BE i in. „Wpływ hormonalnej terapii zastępczej na wagę, skład ciała, dystrybucję tłuszczu i spożycie pokarmu u kobiet we wczesnym okresie pomenopauzalnym: badanie prospektywne”. Płodność i bezpłodność vol. 64,5 (1995): 963-8. doi: 10.1016 / s0015-0282 (16) 57910-2

  pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/7589642

• Guthrie, JR i in. „Przyrost masy ciała i menopauza: 5-letnie badanie prospektywne”. Climacteric: czasopismo International Menopause Society vol. 2, 3 (1999): 205-11. doi: 10.3109 / 13697139909038063

  pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/11910598

• Norman, RJ i in. „Terapia zastępcza estrogenami i progestagenami dla kobiet w okresie okołomenopauzalnym i pomenopauzalnym: rozkład masy ciała i tkanki tłuszczowej”. Baza danych przeglądów systematycznych Cochrane, 2 (2000): CD001018. doi: 10.1002 / 14651858. CD001018

  pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/10796730

• Taheri, Shahrad i wsp. „Krótki czas snu wiąże się ze zmniejszoną ilością leptyny, podwyższonym poziomem greliny i zwiększonym wskaźnikiem masy ciała”. PLoS medycyna vol. 1,3 (2004): e62. doi: 10.1371 / journal.pmed.0010062

  www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC535701/